Een week offline
Van overscrolling naar scrolloze momenten
Lichtelijk gespannen begon ik aan mijn week offline. Behoorlijk onverwacht bedacht ik op zondagavond dat het misschien goed zou zijn om eens te ervaren hoe een weekje zonder social media mij zou bevallen. Sinds ik mijn eigen bedrijf heb, ben ik namelijk veel actiever geworden op Instagram. Ik vind het erg leuk, maar met enige regelmaat schrik ik van mijn schermtijd… Daarom besloot ik dat ik de volgende dag mijn social media van mijn telefoon zou verwijderen en een week ‘cold turkey’ ging afkicken.
Mijn gespannen gevoel kwam vooral voort uit een soort controleverlies. Instagram is een belangrijk onderdeel geworden van mijn bedrijf, omdat ik via die weg makkelijk contact met anderen kan maken én zij mij zo een beetje beter leren kennen. Ik vroeg me dan ook af wat dit ging doen met mijn bedrijf en of ik geen toekomstige klanten zou mislopen. Daarnaast was ik ook een beetje bang om wat te missen, jawel FOMO all over the place.
Verslaving
Maandagochtend pakte ik gelijk weer mijn telefoon en was ik alweer aan het scrollen, want hallo, ik had toch gezegd dat ik het morgen (maandag dus) ging verwijderen. Dat kan dus ook prima in de avond zijn. Ik herkende dit gedrag niet meteen, maar een paar uur later viel ineens het kwartje… Je moet weten dat ik een rookverslaving heb en dit gedrag ken ik van het stoppen met roken. Het typische verslavingsgedrag: het uitstellen van het stoppen en vooral de smoesjes die ik erbij verzin die bijna grappig zijn en vooral niet helpend. Ik besefte dat het echt een soort verslaving was geworden, bizar! Korte metten moesten ermee gemaakt worden en de apps verwijderde ik in de middag van mijn telefoon. Daar liep ik gelijk tegen een probleempje aan. Ik kon de apps volledig verwijderen of in mijn cloud laten staan. Ik besloot voor het laatste te kiezen, want dan kon ik het makkelijk weer terugplaatsen na deze week. Dat bleek later niet de beste keuze.
Om te voorkomen dat dit zo’n soort weekverslag van een stage wordt, ga ik je lekker niet-chronologisch meenemen in mijn beleving.
slootAutomatisme
Je moet wel even weten dat ik een klein voordeel had deze week; ik ging wat dagen naar de kust met een vriendin en een goede e-reader vol boeken; dus ik was goed voorbereid op mijn scrolloze momenten. Het eerste wat mij dan ook opviel, was het gevoel van lichte paniek toen zij even naar de wc ging. Uit automatisme pakte ik mijn telefoon, om even te checken of ik nog wat had gemist op tha gram (zo noemen sommige mensen met veel volgers Instagram). Natuurlijk had ik 0 appjes, geen Instagram of Facebook, maar er was een uitweg want ik had nog wel LinkedIn. Ik voelde me weer rustig worden en scrolde wat door LinkedIn, toen mijn vriendin terugkwam. En ineens besefte ik dat ik weer een paar minuten doelloos had zitten te scrollen. En dat terwijl er zoveel te zien was om mij heen! Zonde vond ik het! Je ziet ‘m al aankomen, LinkedIn verdween ook van mijn telefoon. Bij het volgende moment alleen keek ik lekker in het rond en zag ik iemand krabben aan zijn kont*.
Rust, of toch niet?
M’n telefoon bleef vaker in mijn tas en ik voelde dat we ons van elkaar los begonnen te maken. Tot ik hem oppakte om te kijken hoe het m’n vader verging, hij had de week ervoor zijn derde kuur chemo gehad. (Met papa gaat het overigens, ondanks de omstandigheden, goed!) Wat ik toen zag, deed iets geks vanbinnen. Ik had een melding van Instagram op mijn beginscherm dat iemand mij een chatbericht had gestuurd. Ik voelde een soort blijdschap en daarna verontwaardiging, want hoe kon dit?! Was dit een teken van het universum (ja, daar geloof ik in) of hoe, wat, huh? Ik was zo onhandig om erop te klikken en ik kwam erachter dat de app wel was verwijderd, maar de meldingen gewoon doorgingen omdat de app dus in de cloud stond. Tip van deze flip als je ook een offline weekje wilt: verwijder de app volledig van je telefoon. Goed. Ik opende de chat dus per ongeluk, maar sloot de boel gauw af zonder te reageren. In mijn achterhoofd hoorde ik een stemmetje dat zich afvroeg of het niet lullig was dat ik een week niet ging reageren? Had die persoon mijn story over het offline gaan wel gezien? Het stemmetje wou zich naar de voorgrond verplaatsen, maar ik merkte dat ik dan de aandacht bij anderen zou leggen. En dat terwijl ik juist een weekje offline wou om ook weer een soort van alleen met mezelf te zijn. Ik haalde een paar keer diep adem, besefte wat ik aan het doen was en kon het stemmetje de mond snoeren. Het bestelde eten, ja ik zat weer ergens op het terras, kwam er aan, dat hielp ook behoorlijk.
Mocht je het je afvragen; we hadden grijs weer. Dus veel te kijken was er op het strand niet. Wel in de stad, gelukkig 😉
Geen zin meer
Voordat dit een verschrikkelijk lang epistel wordt, vertel ik je graag wat mij vooral opviel. Na één dag merkte ik dat ik het eigenlijk wel lekker vond om niet steeds te ‘moeten’ kijken. Soms was het lastig, want het is zo makkelijk om even iemand of iets op te zoeken op Instagram, maar dat was eigenlijk maar een kleinigheid. Het gaf me echt meer rust. Ik heb deze week ook veel meer gelezen dan normaal, met name fictie en dat zorgde voor extra ontspanning. Daarnaast besefte ik dat ik ook onwijs kan genieten van om me heen kijken; naar andere mensen, dieren of de natuur en daarbij volledig op te gaan in mijn eigen gedachten. Het gaf me een soort extra kwaliteit, vooral omdat ik natuurlijk ook wat dagen weg was.
Het beviel me zelfs zo goed dat ik de maandag erop de app downloadde en geen zin had om wat te posten of delen. Ik bekeek wat berichten en reageerde nog wat dagen later op wat chatberichten en tags. En pas na bijna twee weken had ik pas ‘de behoefte’ om wat te delen, om een teken van leven te geven aan mijn volgers. Ik besloot op dat moment om wat beter te gaan luisteren naar mijn eigen behoefte én mezelf in bescherming te nemen tegen ‘overscrolling’.
Hoe ik het anders zou gaan doen!
Hoe ging ik dat doen? Allereerst door op vaste momenten op Instagram te gaan, zo voorkom ik dat ik telkens mijn telefoon op pak. Als ik wil lezen of tv kijken, leg ik mijn telefoon in de keuken, indien nodig met een wekker. Zo hoef ik ook niet te kijken hoe laat het is. Ik heb namelijk geen klokken in huis, dat is een ander verhaal. Daarnaast plaats ik niet meer meteen wat in m’n stories, maar maak ik wat foto’s en eventueel een notitie en plaats ik dat later. Easypeasy, appeltje eitje.
Of toch niet
Nu, ongeveer twee weken later, lees ik weer hoe ik dat wilde doen. Dat is behoorlijk mislukt. Ik ben bijna volledig teruggevallen in mijn oude Instagrampatroon, behalve als het gaat om het delen van content. Ik schrijf dit en bedenk ter plekke, oja… zo gaat dat met het doorbreken van patronen, dat kost wel wat moeite en gaat niet vanzelf. Tijd om mezelf weer aan mijn eigen ideeën te houden en mijn tijd op de socials te beperken. Gelukkig moet ik nog ‘even’ een boek uitlezen voor de boekenclub en dat is een geweldige vervanging voor scrollen. Zo blijkt maar weer, zelfs een doorgewinterde patronendoorbreker kan er moeite mee hebben. Dat brein van ons kiest vaak voor de makkelijke en bekende weg, zonder dat je het zelf doorhebt. Bewustwording is dan ook stap 1 in het hele proces!
Conclusie: een week stoppen met social mediagebruik heb ik niet per se als moeilijk ervaren, er waren wel wat moeilijke momenten die voortkwamen uit een soort onwennigheid. Ik vond het een stuk rustiger en ik wil dan ook meer rustmomenten zonder social media inplannen.
*Dat was niet zo, maar het rijmt zo lekker.